تنبلی… چه بگویم؟دوست دارم گاهی آن را بزنم نمی دانی چقدر حرص درآر است. بیشتر حرص خوردن های من از دست همین تنبلی است. اما گاهی هم دوست‌داشتنی می شود  نمی دانم چرا وقتی دوست داشتنی می شود دیگر نور علی نور است. خیلی احساس شادی می کنم اما این را کسی نمی داند بین خودمان باشد من بیشتر موقع ها تنبلی می کنم . تنبلی می کنم دیگر.

خیلی ها را مثل خودم دیدم اصلا همه تنبلی  می کنند کسی نیست بگوید من در همه زمان های عمرم فقط زنگ بوده ام .تنبلی لازم است درست مثل غذا خوردن  ،اب خوردن.

بعضی ها البته دیگر شورش را در می آورند یک جورهایی تنبلی می کنند که من به گرد آن ها هم نمی رسم،طرح های تنبلی عجیب وغریب دارند ومدام دنبال راههای متفاوتی هستند.

امامن نمی دانی چه خلاقیت هایی توی این زمینه دارم.

اصلا بگذار بگویم تنبلی چه مزایایی دارد:

اول اینکه می توانی به دیگران امر ونهی کنی مثلا وقتی تشنه ات است به یکی دیگر بگویی برایم آب بیار

تازه صدایت را هم  خش دار وبلند می کنی که طرف حسابی بترسد البته راه حل بهتر قربون وصدقه رفتن است این یکی بهتر جواب می دهد.

مزیت بعدی وقتی است که سرت شلوغ است به راحتی می توانی یک بهانه جور کنی وخودت را گول بزنی

مثال:

“خوب می خواستم کمی بخوابم ”

“الان سریال محبوبم شروع میشه”

وهزاران الان دیگر…می بینی چقدر لذت‌بخش  است به راحتی کاری را که باید انجام بدهی را انجام نمی دهی.

خوب شاید بعضی بهانه ها قشنگ نباشند اما کارآمد هستند اصلا مهم نیست جای نگرانی ندارد .

اصلا تنبلی نیاز به بهانه ندارد خودش در کنارت جا خوش کرده اما این تو هستی که‌ گاهی با او دوست جان جانی هستی، گاهی هم به او بی محلی می کنی وگاهی هم به اویدوبیراه می گویی. این دیگر با خود توست .

اما نمی شود بدون تنبلی زندگی کرد . مطمئنم ،من خودم را می گویم لازم است…باید باشد.